شعر

 و ﺳﮑﻮت ﻣﺮﮔﺒﺎٍر ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ی ﺗﺮک ﺧﻮرده ی ﺧﺎﻃﺮات...
 دھﺎن ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ ...
 و ﻗﮫﻘﮫﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ...
 ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ھﺎی ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه ی ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ،
 در ﻗﺎب ُﭘﺮ ﭼﯿﻦ ﺻﻮرت ﯾﮏ اﺣﺴﺎس...ﺑﻪ ﺳﺮودﯾﻪ ی ﻣﻮﺳﻢ روﯾﯿﺪن ﺣﺰن،
 ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎری ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪای ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ،
 ﺑﻪ ﻣﻦ...
 ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ھﺎی ﻣﻌﻠﻖ ﺑﯽ ﻓﺮود ﯾﮏ رﻧﮕﯽ...
 در ﻣﯿﺎﻧﻪ ی ﺑﮫﺖ ﺧﮑﺴﺘﺮی آﺳﻤﺎن...!
 زﯾﻦ ﭘﺲ ﮔﺮ دو رﻧﮓ ﻧﺸﻮم...
 ﺑﯽ رﻧﮓ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد...
 ﻧﻤﯿﺨﻮاھﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ...
 ھﺮ ﮔﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮود ،
 ﻓﺮودش ﺟﺰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ،
 ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد...
 آی...
 ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮوی...؟
 ھﺎی...
 اﯾﻦ ﻣﻨﻢ...
 ھﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﮫﺎر ﺑﻮد و ﭘﺎﯾﯿﺰش ﮐﺮدی...
 و ﺑﺎ ﮔﺎم ھﺎی رﻓﺘﻨﺖ ،
 ﺑﺮگ ھﺎی ﺳﮑﻮﺗﻢ را ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺘﻪ و ﺧﺸﮑﯿﺪه ﺑﻮد،
 ﻟﻪ ﮐﺮدی...
 ﻧﮕﺎه ﮐﻦ...
 دور ﻧﯿﺴﺖ...
 دﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ...
 ھﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ...
 اﯾﻨﺠﺎ...
 ﭘﺎﯾﺖ را از زﻣﯿﻦ ﺑﺮدار...
 اﯾﻦ،
 ﺷﮑﺴﺘﻪ ھﺎی ﻣﻦ اﺳﺖ،
 ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه...!